Ni veker har eg gått opp hit for å tenne lys, lese ei tekst, av og til les eg søndagens tekst, av og til les eg frå Markusevangeliet, eit lite stykke kvar dag. Er eg heldig kan eg melodien på salma eg har lagt ut på nettet og kan synge henne. Så legg et fram for Gud dei eg spesielt kjenner ansvar for å be for, og elles for bygda, kyrkja, verda.

Eg er spent på om eg får tid til dette når hjula er i gang att for alvor. Eg bør det; har alltid tenkt at eg gjerne skulle gått i ei kyrkje for å be om morgonen, både for eigen del og for kyrkja sin del. Det rann meg i hu noko ein av lærarane mine sa då eg gjekk på presteskulen. Ho stilte spørsmålet « Er eg prest fordi eg er kristen, eller er eg kristen fordi eg er prest?» Ho var inne på noko. Eg trur ofte ein tenker at for å ha med kristendommen å gjere, for å bli eller vera prest må ein vera sikker på dette med Gud, ha ei stødig tru. Eg trur like mykje det handlar om å velje å drikke av den kjelda som den kristne kulturarven, bibeltekstane, salmane, kyrkjebygga er. Og denne kjelda gje noko å leve på. Sikre på alt dette med Gud, dette som er mykje større enn oss; ja det blir vi ikkje før vi ein dag ser ansikt til ansikt.